De Nederlandse Kinderboekenweek zit erop. Onder het motto ‘Worden wat je wil’ ontdekten kinderen dat je in boeken echt kan worden en zijn wie je wil… Of toch niet? Pim Lammers, die als auteur bekend staat omdat hij van anders zijn een prominent thema maakt in zijn kinderboeken, postte op facebook over alweer een nare ervaring op school.
Hieronder zijn volledige post:
Kinderboekenweek is weer voorbij en hoewel er ontzettend veel mooie momenten waren (van brutale vragen tot de meest lieve complimentjes), laat ik deze week toch met een naar gevoel achter me. Voor een organisatie geef ik op basisscholen door heel Nederland dichtworkshops, iets dat altijd ontzettend leuk en inspirerend is. Maar afgelopen week ben ik niet één, maar twee keer op het laatste moment afgebeld: twee scholen hadden ontdekt waar mijn boeken over gaan en besloten dat ik niet meer welkom was in de klas.
Hieronder een bericht aan de schooldirecteur van een van die scholen:
“Beste schooldirecteur,
Vandaag zou ik eigenlijk op uw school voor de klas staan. Ik had het al helemaal voorbereid: gedichten verzameld, opdrachtjes bedacht. En ik had er zin, de kinderen hopelijk ook. Maar twee dagen geleden werd ik door iemand van uw school afgebeld: de onderwerpen waar ik over schrijf, gender- en seksuele diversiteit, passen niet helemaal bij ‘de identiteit van de school’.
Een filmpje op uw website begint met de zin: ‘Iedereen is welkom hier.’ Maar waarom mocht ik niet komen? Of, nou ja, ik mócht wel komen – zolang ik het dan maar niet ging hebben over ‘bepaalde onderwerpen’. Mocht ik niet voorlezen uit ‘Het lammetje dat een varken is’? Moest ik mijn vriend verzwijgen als er door een kind werd gevraagd of ik een vriendin had? Het is 2021, we leven in Nederland. Hoewel ik vaker negatieve opmerkingen heb gekregen op mijn boeken, had ik niet verwacht dat ik écht geweigerd zou worden op een basisschool.
Het telefoontje deed pijn – ik zat zelf in groep 7 toen ik voor het eerst verliefd werd op een jongen. Het was een verwarrende en vooral ook eenzame periode: ik wist niet wat het woord ‘homo’ precies betekende en ik dacht dat ik de enige was die zich zo voelde. Het had me heel erg geholpen als er op mijn school open over gesproken werd. Of als ik mezelf had teruggezien in films, op SchoolTV, in kinderboeken. Al was het maar in één gedicht dat een schrijver zou hebben voorgelezen tijdens een dichtworkshop.
Ik moet denken aan alle klassen die ik vandaag zou ontmoeten. Aan de jongens die verliefd worden op jongens, aan de meisjes die verliefd worden op meisjes. Wist u eigenlijk dat er in elke klas gemiddeld één kind zit dat zich niet helemaal thuis voelt binnen de hokjes ‘jongen’ en ‘meisje’? Ik heb met ze te doen. Een school hoort een veilige omgeving te zijn, een omgeving waar kinderen zich thuis voelen en zichzelf kunnen, durven en mogen zijn. Een school als die van u kan verregaande gevolgen hebben voor deze kinderen, niet alleen op jonge maar ook op latere leeftijd.
Hieronder een gedicht van mij dat ik deze Kinderboekenweek nog heb voorgelezen aan een groep 7. Eén jongetje zei meteen daarna: ‘Maar dat hoeft helemaal niet stiekem, dat mag gewoon hoor!’ Hij had gelijk: op zijn school hoefde het helemaal niet stiekem, op zijn school mocht het gewoon. Was dat ook maar zo op uw school.
Met vriendelijke groet,
Pim Lammers”
Wat jongens niet mogen doen
Nick en ik zijn jongens
en er is veel dat jongens niet mogen doen:
-tot half drie opblijven om enge zombieseries te kijken
-op schooldagen bij elkaar logeren-met losse handen fietsen
-de schrobzaag en de klopboormachine meenemen naar de hut-schelden met het woordje …
-spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee
-laten spieken tijdens het veel-te-moeilijke-woorden-dictee
-praten over wie het sterkst is, de beer of de leeuw, terwijl de juf een som staat uit te leggen
-toch nog ‘de leeuw natuurlijk’ zeggen
-naast elkaar zitten in de klas
-zonder papa en zonder ladder een bal pakken van het dak
-een tweede slokje bier proeven
-mama vragen wat we gaan eten als ze in de yoga-houding zit
Wij zijn jongensen er is zó veel dat jongens niet mogen doen.
Daarom geef ik Nick
alleen in het geheim,
alleen als niemand het ziet,
een zoen.
© Pim Lammers